Pożegnałam się z Semaranag bez najmniejszego żalu, roniąc cichaczem łzę szczęścia. Miałam lecieć prosto do Polski, ale na lotnisku w Jakarcie dotarło do mnie, że nie mogę tego zrobić. To było dziwne pół roku, chwilami koszmarne, chwilami piękne. Byłam zmęczona … Continue reading Droga do domu
Ketut postanowił udowodnić, że jest dobrym panem i okazał mi odrobinę łaski. Przestaję uczyć. Mam jeździć po szkołach, uśmiechać się i robić zdjęcia promocyjne dla fundacji. Nie bronię się przed tym zbyt zaciekle. Po tygodniu od powrotu z Bandungu jadę … Continue reading Insomnia
Wracam do Semarang. Witają mnie trzy karaluchy i skorpion. Z karaluchami rozprawiam się z podziwu godną wprawą. Widok skorpiona zatrzymuje mnie w pół kroku i sprawia, że zaczynam zastanawiać się nad swoim życiem. A pytałam: – Są tutaj jakieś niebezpieczne … Continue reading Na łonie natury
– Jestem już starym człowiekiem, mam dziesięcioro wnucząt, więc mogę mówić takie rzeczy – mruczy do mnie kierowca angkot’a. Dziwne ma oczy. Jakby przykryte błękitną mgiełką, zdaje się być na wpół ślepy. – Jawajczycy będą się do pani uśmiechać, mimo … Continue reading Smutki zimowe
Las płonie w deszczu. Dym unosi się szybko, połyka pasma górskie, jedno po drugim. Ziemia oddaje ciepło, oddycha z ulgą pod kłębami siwej mgły. To nie jest zwyczajny deszcz, ale nie jest to też zwyczajne miejsce. Przeszklona ściana wychodzi na … Continue reading W chmurach
Po powrocie z Karimun zastałam pięć karaluchów baraszkujących w mojej łazience. Ten widok przerósł moje możliwości. Owady zakatował z nadzwyczajną radością pięcioletni Sel i spokojnie poszedł przyglądać się rodzinnej awanturze. Awantura zaczęła się jeszcze przed moim wyjazdem. Trwa i jest … Continue reading Chyłkiem w drogę
Przydzielono mi nowe zadanie: przez tydzień, włącznie z sobotą, mam uczyć klasę piątą, która potrafi wykończyć najtwardszego zawodnika. Siedem godzin dziennie. Pytam nieśmiało: co właściwie z nimi robić? Opowiada mi milczenie. Oni jeszcze nie wiedzą, że w czwartek po południu … Continue reading Rudy kot w łódce
Niespodziewanie odezwała się kuzynka mojego ulubionego Recydywy z Bandungu. Recydywa bowiem przejęty mą samotną wyprawą do dzikiego Semarangu i przytłoczony poczuciem odpowiedzialności, uruchomił swoje rodzinne koneksje i oto okazało się, że ma tu krewnych. Kuzynce zostały wytłumaczone względem mnie obowiązki, … Continue reading Taktownie i z wdziękiem
Przez środek salonu i pokój ciągnie się czarna ścieżka. Mrówki wybrały ten szlak tydzień temu i za nic nie chcą się wyprowadzić. Wymiecione wracają i roją się niekończącym pochodem na białych kafelkach. Skaczemy ponad nimi. Ostatecznie lepiej tędy niż przez … Continue reading Gorączka
Kiedy mówiłam, że lubię jeść „wszystko”, nie miałam na myśli „wszystkiego”. A na pewno nie miałam na myśli kałamarniczek. Nienawidzę kałamarniczek. Są gumiaste i pozbawione konkretnego smaku, przeżuwa się je bez końca. Urodą także nie urzekają. Znalazłam to paskudztwo w … Continue reading Pyszności
Z biegiem czasu zaczynam się przyzwyczajać do powolnej bezproduktywnej egzystencji. Wciąż robię niewiele, a w drobnych czynnościach widzę umiarkowany sens. Zaczynam organizować sobie czas po swojemu i planować wycieczki – dociera do mnie, że jeśli nie zacznę wyjeżdżać, wykończą mnie … Continue reading Pożegnanie z Zen
W ramach ucieczki od nudy jadę – z Charlotte i Włochami na weekend do Yogjakarty. Włosi… Andrea jest ładnym, pachnącym chłopcem o arystokratycznych manierach. Pracuje w jednej z dużych szkół w centrum miasta i mieszka nieopodal, w domu bogatej indonezyjskiej … Continue reading Towarzysze podróży
Około 4 rano budzi mnie azan z pobliskiego meczetu. Głos muezzina jest wyjątkowo przyjemny, nie straszy jak wściekłe krzykacze w Bandungu, ale i meczet mieści się na tyle daleko, że dociera do mnie tylko echo jego nawoływań. O piątej budzi … Continue reading Szkolna codzienność
Światło przesącza się przez dziury w suficie i pada podłużnymi plamami na ścianę. Jest ostre, oślepiające. Paradoksalnie dom wydaje się być przez to ciemniejszy niż jest w rzeczywistości. Pokoje zbudowane są solidnie, ale łazienki, kuchnia, przejścia i rozmaite zakamarki tej … Continue reading Nowy dom
W Semarang wysiada się prosto w ścianę wilgotnego gorąca, które oblepia twarz i dłonie, wspina się po ramionach i spływa wzdłuż kręgosłupa, kleista duchota. Ląduję po zmroku, powinno być chłodniej – a upał odbiera mi w kilka sekund resztki sił, … Continue reading Dziwne dziwnego początki
Za sprawą jednego z europejskich programów wymiany wolontariuszy poleciałam na pół roku do Semarang w Indonezji pracować jako asystentka nauczyciela w podmiejskiej podstawówce. Kuriozalnie – mimo że bardzo źle mówię po angielsku, a całkiem nieźle po indonezyjsku – miałam pomagać … Continue reading Semarang
To tam to tu 